ای روزگار!

گاهی وقتا با وجود داشتن یه پدر, یه مادر, یه برادر, یه دختر خاله ی صمیمی, دو تا دوست صمیمی, یه کسی که میگه دنیاش منم, یه خدا, 12 تا امام, یه عکس از یه خدا بیامرزه خیلی مهربون ... با وجود همه اینا انقد احساس تنهایی میکنم که فک میکنم تو دنیا فقط یه نفر زندگی میکنه و اون منم! 

میدونی چرا؟ 

چون همشون دورمو خالی میکنن 

من میمونمو این آهنگای محزون: 

دستهای آلوده-نیما مسیحا 

کم میارمت-مهرنوش 

کمک نمیکنه-مهرنوش 

خسته-فرهاد 

نگاه کن که غم درون دیده ام ...-جهان 

قصه گو قصه نگو-شاهین لاریجانی 

broken angel-آرش 

(یکی دوتا غمگینه دیگه از جهان) 

شاعر تمام شده-شاهین نجفی 

بخاطر من-یاس 

با اینا. 

من تو جوونیم شکست خوردم 

چون نذاشتن اونجور که میخام زندگی کنم ... 

ححححح 

روحم بدجوری درد میکنه 

میخام کار پیدا کنم ولی نمیدونم با شرایط من کار هس یا نه 

میخام برم دانشگا نباشم خونه ولی تعطیلیا تموم نمیشه! 

میخام برم کتابخونه بازم نباشم خونه ... که از فردا حتمنه حتمن میرم! 

میخام ازدواج کنم برم راحت شم ولی فعلن که خبری نیس (اون موقه که هنو مدرسه میرفتم هفته ای دو سه نفر پیغام پسغوم میکردن! حالا ...! ) 

میخام کلللن برم از این مملکت خراب شده که اونم ... جور نمیشه 

میخام اصن نباشم که ... ..... 

حححححح اجازه ی اونم ندارم ... 

 همممممم بدجوری حالم بده 

یه بارم شده پای صدای من بشینین!!! 

نمیدونم چرا هیشکی درکم نمیکنه ... مگه من چی میگم آخه؟؟ 

بقول خواجه امیری: 

دیگه دارم به خودم شک میکنم! 

آخه حرفامو نمیفهمه کسی 

منکه دست دلمو رو میکنم 

چرا دنیامو نمیفهمه کسی؟ 

واقعا چرا؟  

برم دیگه ... 

فعلن